دینِ تشریع شده پیغمبران عظام (علیهم السلام) یکی است

 و در آن نه اختلافی بوده است

 و نه تخلفی و همه امتها مأمور به اقامه این دین یگانه هستند

 و از تفرقه و اختلاف با یکدیگر در آنْ منع شده اند؛ زیرا پیامبران (علیهم السلام)

 برادرانی ایمانی هستند که نژادشان متفاوت، اما دینشان یکی است

و هر یک از آنان که مبعوث شد پیامبران پیشین را تصدیق کرد تا آنکه

 نبوت به برترین و آخرین ایشان، حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم) رسید

که تصدیق کننده مرسلان گذشته بود و بر آنان شرافت و چیرگی داشت.

امّا اختلاف شرایع و مناسک و مناهج که خداوند تعالی درباره آنها فرموده است:

 (لِکلٍّ جَعَلْنا منکم شرعةً ومِنْهاجاً)1مآل و مرجع آن به تخصیص باز می گردد نه به نسخ؛

 بدین معنا که شرایط ویژه ای که برای جامعه انسانی پیشامد می کند، حکمی

 فرعی و قانونی جزئی را می طلبد که اختصاص به همان شرایط دارد و

با سرآمدن مدّت آن شرایط، عمر این قانون یا حکم نیز به پایان می‌رسد.

 همه اختلافات فرعیِ شرایع تنها از باب تخصیص زمانی است،

 نه از باب نسخِ به معنای ظهور نقص یا عیب و یا فساد در حکم قبلی.

 چون خدای سبحان حق است و جز حق نمی‌گوید:

(واللهُ یقولُ الحقَّ وهو یَهْدی السَّبیل)2.

برگرفته از موسسه تحقیقاتی اسرا
1 ـ سوره مائده، آیه 28.
2 ـ سوره احزاب آیه 4.
مأخذ: صهبای حج، ص 39.