هدایت را مى توان به خداوند نسبت داد، ولى ضلالت و گمراهى را نمى‌توان .
هدایت و ضلالت مانند نور و تاریکى است. چنین نیست که نور یک حقیقت باشد
و تاریکى حقیقتى دیگر و در کنار آن باشد، بلکه تاریکى همان نبودن نور است.
گمراه ساختن از ناحیه خداوند یعنى همان قطع هدایت.
اگر کسى هدایت تشریعى را نپذیرفت و خواهان هدایت الهى نبود،
خداوند نیز بنا به خواست خود او،
هدایت تکوینى خود را براى او نمى‌فرستد و شخص گمراه به حال خود رها مى‌شود...
...............................................
در بین همه راه‌هایى که انسان مى‌تواند طى کند و به خداوند برسد،
تنها یک راه «صراط مستقیم» و راه هدایت است،
و دیگر راه‌ها، منحرفند.
اگر کسى در راه درست و در صراط مستقیم حرکت کند
در پایان راه به خداى «أرحم الراحمین» مى‌رسد.
و اگر از بیراهه برود، باز هم به همان خدا مى‌رسد،
ولى:
با وصف «أشدّ المعاقبین»!.
مأخذ: (قرآن در قرآن، صفحات 197 ـ 198)
سایت اسرا
نظر
 |
یاران